روانشناسي باليني
روانشناسي باليني تخصص روانشناسي است كه مراقبت هاي مداوم و جامع بهداشت رواني و رفتاري را براي افراد و خانواده ها ارائه مي دهد. مشورت با سازمان ها و جوامع ؛ آموزش ، آموزش و نظارت ؛ و عمل مبتني بر تحقيق اين يك تخصص در گستردگي است - كه به طور گسترده شامل آسيب شناسي رواني شديد است - و با جامعيت و ادغام دانش و مهارت از طيف وسيعي از رشته ها در داخل و خارج از روانشناسي مناسب مشخص مي شود. حوزه روانشناسي باليني شامل همه سنين ، تنوع هاي مختلف و سيستم هاي متنوع است.
دانش علمي و نظري پيشرفته آلماني به تخصص
درك آسيب شناسي رواني و ملاحظات تشخيصي / مداخله اي. مسائل مربوط به سلامت روان در طول عمر بر اساس درك جامع از آسيب شناسي رواني. ارزيابي: توانايي ادغام و تركيب داده هاي آزمون شخصيت با اقدامات ارزيابي استاندارد ديگر. مشاوره: توانايي مشورت با ساير سلامت و بهداشت رفتاري متخصصان و سازمانهاي مراقبت در مورد آسيب شناسي رواني شديد ، خودكشي و خشونت. پايگاه تحقيق: مشاركت با تحقيقات خاص و بررسي انتقادي علم ، دانش و روشهاي مربوط به آن زمينه ها كه متمايز از روانشناسي باليني است.
پارامترهايي براي تعريف عملكرد حرفه اي در روانشناسي باليني:
جمعيت ها
روانشناسي باليني به عنوان يك تخصص به افراد و خانواده ها در طول عمر و از همه زمينه هاي قومي ، فرهنگي و اجتماعي و اقتصادي ، و همچنين گروه ها و جوامع خدمات ارائه مي دهد.
مشكلات / مسائل
تخصص روانشناسي باليني به مسائل مربوط به سلامت رفتاري و رواني افراد در طول عمر مي پردازد ، از جمله:
ناسازگاري فكري ، احساسي ، رواني ، اجتماعي و رفتاري. ناتواني و ناراحتي. مسائل مربوط به سازگاري جزئي و همچنين آسيب شناسي رواني شديد.
رويه ها
ارزيابي: مصاحبه تشخيصي ، ارزيابي رفتاري ، تجويز و تفسير اقدامات آزمون رواني مداخله (سطوح اوليه ، ثانويه و عالي): خدمات باليني به افراد ، خانواده ها و گروه ها مشاوره: تمرين بين حرفه اي و درون حرفه اي با ساير متخصصان و سازمان هاي بهداشت و رفتار رفتاري تحقيقات: مشاركت با تحقيقات خاص و بررسي انتقادي علم ، دانش و روشهاي مربوط به روانشناسي باليني.
روانشناسي كاربردي
تجزيه و تحليل رفتار كاربردي باليني جامعه ، مصرف كننده ، مشاوره ، انتقادي ، آموزشي ، محيطي ، ارگونومي ، قانوني ، بهداشتي ، انساني ، صنعتي و سازماني ، روان سنجي ، حقوقي ، پزشكي ، نظامي ، موسيقي ، بهداشت حرفه اي،
"پزشكي روانشناسي" به اينجا تغيير مسير مي دهد. براي مجله ، به پزشكي روانشناسي مراجعه كنيد.
روانشناسي باليني يكپارچه سازي علم ، نظريه و دانش باليني به منظور درك ، پيشگيري و تسكين ناراحتي يا اختلال عملكرد روانشناختي و ارتقاء رفاه ذهني و توسعه شخصي است. محوري در عمل ، ارزيابي روانشناختي ، فرمول بندي باليني و روان درماني است ، اگرچه روانشناسان باليني همچنين در تحقيق ، آموزش ، مشاوره ، شهادت قانوني و توسعه و مديريت برنامه مشاركت دارند.. در بسياري از كشورها ، روانشناسي باليني يك حرفه بهداشت روان تنظيم شده است.
اين رشته عموماً در سال 1896 با افتتاح اولين كلينيك روانشناسي در دانشگاه پنسيلوانيا توسط لايتنر ويتمر آغاز شده است. در نيمه اول قرن بيستم ، روانشناسي باليني بر ارزيابي روانشناختي متمركز بود و توجه كمي به درمان داده شد. اين امر پس از دهه 1940 هنگامي كه جنگ جهاني دوم منجر به افزايش تعداد پزشكان آموزش ديده شد ، تغيير كرد. از آن زمان ، سه مدل آموزشي اصلي در ايالات متحده توسعه يافته است - Ph.D. مدل علوم باليني (تمركز زيادي بر تحقيقات دارد) ، دكتري. مدل علم پزشك (ادغام تحقيقات و عمل علمي) ، و Psy.D. مدل پزشك-محقق (با تمركز بر نظريه و عمل باليني). در انگلستان و جمهوري ايرلند ، دكتراي روانشناسي باليني بين دو مدل اخير قرار مي گيرد ، در حالي كه در بيشتر سرزمين اصلي اروپا ، آموزش در سطح كارشناسي ارشد و عمدتا روان درماني است. روانشناسان باليني در ارائه روان درماني متخصص هستند و به طور كلي در چهار جهت اصلي نظري - روان پويايي ، انساني ، آموزش مي بينند.